Evropsko prvenstvo 1960.
Posle Drugog svetskog rata, način kojim su mogle da se prevaziđu sve tegobe, bio je upravo fudbal o kome su svi polako počinjali sve ozbiljije da misle, pa i Evropljani.
Evropa je bila poslednji kontinent na planeti koji je pokrenuo reprezentativno prvenstvo.
Anri Deloni, generalni sekretar Fudbalskog saveza Francuske je davne 1927. godine predložio organizaciju evropskih takmičenja, ali njegova ideja je postala aktuelna tek nakon osnivanja Evropske fudbalske federacije (UEFA) 1954. godine.
Brojne evropske selekcije su bile nezainteresovane za ovo UEFA takmičenje, pa je prvo izdanje bilo bez Zapadne Nemačke, Italije, Holandije, Belgije, Švedske i Švajcarske. Za prvo kolo kvalifikacija prijavilo se ukupno 17 nacija. Jedan od favorita bila je Mađarska, ali ona nije uspela da izbori završnicu šampionata starog kontinenta.
Finalni turnir, organizovala je Francuska, u svoja dva grada, Marseju i Parizu, a ovo, prvo po redu takmičenje koje je okupljalo evropske selekcije, održano je pod nazivom Kup evropskih nacija i trajalo je od šestog do desetog jula 1960. godine.
Na prvom turniru nastupili su trećeplasirani sa prethodnog Mundijala, Francuska, olimpijski pobednik iz 1956. godine, SSSR, olimpijski pobednik iz 1960. godine, Jugoslavija, i Čehoslovačka.
U prvom polufinalnom susretu SSSR je bez većih problema pobedio Čehoslovačku rezultatom 3:0, dok je u drugom susretu Jugoslavija savladala Francusku rezultatom 5:4.
U susretu za treće mesto domaćin je slavio sa 2:0, dok je u finalu na “Parku prinčeva” u Parizu SSSR nakon produžetka pobedio Jugoslaviju sa 2:1.
Evropsko prvenstvo 1964.
Drugo izdanje Kupa evropskih nacija, po prvi put je odigrano na Pirinejskom poluostrvu, a domaćin je bila Španija, u kojoj je od sedamnaestog do dvadeset prvog juna 1964. godine održan finalni turnir.
Tokom gotovo dve godine, počevši od juna 1962. godine, trajao je kvalifikacioni ciklus u kome je nastupilo čak 29 nacija.
Ponovo među selekcijama učesnicama nije bilo Zapadne Nemačke, koja je želela da se što bolje pripremi za Mundijal, dok je Grčka odustala kada je saznala da će protivnik u kvalifikacijama biti selekcija Albanije. Nakon nekoliko kvalifikacionih faza, ponovo je na finalnom turniru nastupilo svega četiri selekcije, a osim selekcije domaćina, Španije, na finalnom turniru nastupila je i Mađarska, kojoj je prvo takmičenje uprkos ulozi favorita promaklo, kao i Danska, ali i aktuelni šampion Evrope, selekcija SSSR-a.
Finalni turnir doneo je susret Španije i Mađarske, u kome je domaća selekcija nakon produžetaka uspela da slavi sa 2:1.
U drugom polufinalnom duelu, šampion nije imao milosti, pa je protiv Danske, veoma motivisani SSSR, uspeo da slavi sa 4:0. Meč za treće mesto, doneo je još jedne produžetke, u kojima su posle 1:1 u regularnom delu, Mađari ipak uspeli da se iznesu sa vremešnom Danskom, pa da nakon njih slave sa 3:1.
Sve oči, bile su uprte u finalni meč, koji je održan u Madridu, na stadionu “Santijago Bernabeu”, a Španija je pogotkom u završnici meča uspela da dođe do pobede od 2:1 i tako svrgne SSSR sa trona, postavši prvi domaćin koji je osvojio evropsko nacionalno takmičenje.
